Walang Sugat: Mabisang Identidad ng Pagka-Pilipino

Bagama’t mahigit isang siglo na ang nakalilipas nang unang maitanghal ang Walang Sugat ng bantog na mandudulang si Severino Reyes at ng sikat na kompositor na si Fulgencio Tolentino, hindi pa rin talaga ganap na masasabing said na ang bisang panggayuma ng angkin nitong mga elemento – lalo na ang elemento ng romantisismo buhat na rin ng kakaibang anyo nito.

Sa ating kasalukuyang panahon kung kailan okupado na tayo ng samu’t saring pananaw mula sa mga banyaga, katambal pa ng malawakan at mabilis na paglaganap ng sinasabing kulturang popular, tila mayroon talaga tayong pangangailangang sumulyap muli sa mayayabong na impluwensya ng ating nakaraan upang patuloy na mapagtibay ang ating pangkasalukuyan.

Sa totoo lamang, hindi tayo makaguguhit ng konkreto at malinaw na linyang maghahati sa dulang Walang Sugat at sa mismong kasaysayan ng teatro dito sa Pinas, partikular na sa pagusbong ng anyong sarswela. Sa katunayan, hindi katutubo sa ating kultura ang ganitong tipo ng dula kaya naman ang malimit na paglalarawan sa “Sarswelang Pilipino” ay bilang isang domestikong anyo lamang ng Sarswelang Kastila. Sa anyong ito na nagmula sa tradisyong panteatro ng Espanya, tipikal na nagkakahalo ang dalawang uri ng dayalogong ginagamit: ang pasalita at ang patula. Hindi rin mawawala dito ang serye ng mga dayalogong pinapatungan ng samu’t saring komposisyon na maaaring awitin.

Ngunit, mas higit na mamarapatin kung ang kaibahan ng Sarswelang Pilipino sa Sarswelang Kastila ay mababatid nang lahat sa atin. Isang kongkretong patunay ang tampok na obrang Walang Sugat kung paano binago at ginawang katangi-tangi ang ating sarswela. Ayon sa kasaysayan ng tradisyong panteatro sa Pilipinas, ito ang naging hudyat ng kapanganakan ng sarswela sa ating bansa.

Sa tatlong kabanatang bumubuo dito, lutang na lutang ang kasangkapang romantisismo bilang isang matibay na impluwensya – isang matinding impluwensya na gumigising sa kamalayan ng bawat manonood patungkol sa kalagayang sosyo-pulitikal ng bansa sa panahong itinakda. Kung seryosong dula ang iyong inaakala, tiyak na nagkakamali ka. Sapagkat ang Sarswelang Pilipino, kahiman may bahid ng panguuyam tungkol sa kontemporaryong mga isyung panlipunan, ay gumagamit din ng mga katawa-tawang tagpo upang makadagdag ng sigla sa pagtatanghal nito.

Malaki rin ang paralelismo ng Walang Sugat sa iba pang mga Sarswelang Pilipino na namayagpag noong kasagsagan nito sa bansa. Higit lalong makikita ang “Pilipinisasyon” nito sa wika at tema pa lamang na tampok dito. Dahil nga isang sarswela, puspos ng romantisismo ang kabuuan nito. Kasabay ng pag-inog nito sa buhay at isyu sa loob ng pamilya at gobyerno ay ang komplikasyon sa pag-iibigan na resulta ng kaibahan sa paniniwala o katayuan sa buhay, na sinamahan pa ng patriyotikong mithiin para sa bayan.

Hayaan ninyong isa-isahin natin ang mga tema ditong lugmok sa elemento ng romantisismo. Una na lamang ang pag-iibigan ng mga pangunahing karakter na sina Tenyong at Julia. Mailalarawan ang sitwasyon ng dalawa gamit ang mga gasgas na linyang “Pag-ibig na hahamakin ang lahat, masunod ka lamang”. Maraming balakid sa kanilang pag-iibigan – naroong ipinagkasundo na si Julia sa ibang lalaki, naroong pinaghiwalay sila buhat ng isang panatang nasumpaan na, at marami pang iba. Ngunit dahil sa kanilang wagas at dalisay na pag-ibig para sa isa’t isa, sila pa rin ay naging masaya. Dito, malinaw na malinaw ang isang katangian ng romantisismo sa konteksto ng Sarswelang Pilipino: malayo sa katotohanan, kung may katotohanan o punto man ay eksaherado naman.

Isunod naman natin ang tema ng pagmamahal sa Inang Bayan o ang tinatawag nating patriyotikong mithiin para sa bansa. Sa katunayan, ang pag-iibigang Tenyong at Julia ay isang alegorya ng pag-ibig na alay ng mga Pilipino sa kanilang sariling bansa – ang Pilipinas. Lumutang ang temang ito sa pangunguna ng magiting na si Tenyong. Kahit hindi pa nakalalagpas sa mga personal na trahedyang naranasan, kahit sariling kaligtasan at kaligayahan pa ang nakataya, walang pag-aalinlangan siyang tumugon sa tawag ng naghihingalong bayan na hindi makaalpas sa kuko ng malulupit na mga banyaga. Dito nabigyang diin ang isa pang katangian ng ating sarswela: ang hindi tuwiran ngunit angkop na paglalangkap ng mabuting aral.

Sa malalimang pagtingin, ang kabuuan ng dulang Walang Sugat ay sumusunod sa balangkas patungo sa kaayusan. Mapapansing kahit na bahagyang lumalayo ang temang romantiko sa katotohanan, bumabalik pa rin ito sa makabuluhang kamalayang panlipunan. Ang balangkas na iyan ang nagsilbing hibla na tumatahi sa kabuuang tema, maging ang estruktura’t anyo ng dula.

Sa kabuuan, ang isinagawang pagtatanghal ng Ateneo de Manila sa Walang Sugat ay sumapat lamang sa adhikain nitong buksan ang kamalayan ng bawat mamamayan tungo sa pagpapatibay ng ating bayan sa kasalukuyan. Kahit sabihin pang nag-ugat ang ating sarswela sa isang banyagang tradisyon, iniangkop naman natin ito ayon sa sarili nating kamalayan, sensibilidad at panlasa. Dahil diyan, walang duda na ang obrang Walang Sugat ni Reyes at ni Fulgencio ay marapat lamang tingnan bilang isang matibay na simbolo ng ating identidad, pagka-bansa, at pagka-Pilipino.

----------------------------------------------
PlayReaction Paper for Fil12 under Dr. Beni Santos, "Walang Sugat"

The Vagina Monologues: Pagbura sa Stigma ng Kababaihan

Bilang isang babae, nagpapasalamat ako at iniluwal ako sa isang henerasyong nakikita’t nararamdaman na ang papel ng mga kababaihan sa lipunan. Sa lipunang aking nakagisnan, batid ko na ang kasalukuyang mga pribilehiyong ito ay bunga lamang ng pagsusumikap ng mga naunang kababaihan na maipaglaban ang karampatang pagkilala’t pagpupugay.

Ang dulang Vagina Monologues na matagal nang isinusulong sa pagdiriwang ng buwan ng mga kababaihan ay isang magandang halimbawa ng pagkikipaglabang ito ng mga kababaihan. Isa itong mabisa’t balyenteng produksyon na may layong ipakita ang mga kabuktutang ipinupukol sa pagkababae, at tuluyang pakawalan ang mga kababaihan sa kubling pagkakalupig. Ang dulang ito ay isiniwalat sa pamamagitan ng mga monologong batay sa mga panayam sa ilang mga kababaihan na nagtatampok ng hindi lamang tungkol sa sekswal na pag-aari (vagina) ng mga babae, kundi ang kanilang samu’t saring mga kuwento ng paglalakbay sa pagtuklas ng kanilang mga sarili.

Sa mga monologong ito, tiyak na madami ang mapagtatanto ng sinumang manonood – babae man o lalaki. Dahil sa kabisaan ng dulang ito sa pagpapakita sa masining na paraan kung paano tinapakan at binahiran ng kabuktutan ang dangal at pangalan ng mga babae noon (kung tutususi’y pati ngayon dahil sa ilang mga bansa ay laganap pa rin ang ganitong kalupitan), mabibigyan ang sinuman ng pagkakataong matingnan ng mas malalim ang kaniyang sarili, upang tuluyang mapagtanto kung naigagalang nga ba ng kaniyang kinabibilangang lipunan ang halagang naidudulot niya sa kabuuan.

Sa kabilang banda, marami na akong narinig na batikos tungkol sa sistema ng wika mayroon ang dulang ito. Iisa lamang ang nais kong linawin sa kanila: hindi lugmok ng kabastusan ang dulang ito. Wala namang bastos sa pagkilala, pag-angkin at pag-uwi sa sariling katawan, hindi ba? Wala namang malaswa sa paglalantad ng mga pang-aabuso sa mga kababaihan. Isa lamang itong sining upang mabigyan ng tinig ang bawat babae upang ilarawan, para sa kaniyang sarili, ang kaniyang sarili. Tandaang may kapangyarihan ang bawat salitang binibitawan lalo pa’t kung nasasabi mo ito ng wala man lamang kimi-kimi o hiya-hiya.

Ang lahat ng pagmumuni-muning ito na binigyang daan ng dulang The Vagina Monologues ay mayroong iisang kinababagsakan: ang pagwawasto’t pagpapanumbalik ng dangal at dignidad ng mga kababaihan. Salamat sa The Vagina Monologues, at patuloy na naitatama ang mga nararapat lamang itama. Sulong mga kababaihan!
--------------------------------------------------------
Reaction Paper for The Vagina Monologues, Bonus Paper for Fil12 under Dr. Beni Santos

Sa Tahanan ng Aking Ama

Ang masaklap na kalagayang sinapit ng mga Pilipino sa ilalim ng pananakop ng mga Hapon noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig ang tampok sa natatanging dula na pinamagatang “Sa Tahanan ng Aking Ama”. Handog ng Entablado, sa pangunguna ng mga batikang personalidad sa Ateneo na sina Dr. Jerry Respeto at Mr. Jethro Tenorio, mahusay na naihatid ang konsepto ng kabayanihang ipinamalas ng mga Pilipino sa panahong sinisikil ng banyaga ang kalayaang ating pinangangalagaan.

Ang dulang ito ay hindi kasing simple ng iyong inaakala. Hindi lamang ito umiikot sa kapalarang nakatakda sa Pilipinas noong panahon ng digmaan. Hindi lamang ito naglalarawan sa takot at pighati ng bawat mamamayan sa kalagitnaan ng bombang nagsisibagsakan at sa bala ng baril na nagsisiliparan. Ang dulang ito ang siyang salamin sa katotohanang tunay na iba-iba ang paraan upang maitanghal ang kabayanihan.

Sa obrang ito ni Elsa Coscolluela, naging mainam na halimbawa ang pamilya ni Carlos Santamaria sa pagpapalutang ng ganitong kaisipan. Mula sa haligi ng tahanan hanggang sa pinakabunsong anak ay naging palatandaan ng kabayanihan. Ngunit, hindi naging madali ang lahat sa pamilyang ito. Ang salungatan ay nagsilabasan lamang nang sila ay nahulog sa mapanlinlang na pamantayang itinakda ng lipunan tungkol sa pagiging bayani at pagiging tapat sa bansa. Naroong sila’y magkawatak-watak na ng dahil sa mga pananaw kung sino nga ba ang taksil at kung sino nga ba ang masasabing tunay na bayani.

Ang bunsong si Carlito na nauna nang tumugon sa tawag ng bansang nanghihina ay angkop sa titulo ng isang bayani. Iniwan niya ang masagana at tahimik na buhay kasama ang pamilya. Matatandaang siya lamang ang wala sa bisperas ng bagong taon – sa halip na nagsasaya kasama ng buong pamilya ay naroon sa malayong lugar upang makipagbakbakan sa giyera. Pati ang kanyang pangarap na maging doktor ay naisakripisyo alay sa kabutihan ng nakararami. Sa huli, namatay siya ng may dignidad; namatay siya ng may iisang pinaglalaban – ang kalayaan.

Gayundin naman si Miguel, ang panganay na anak nila Carlos at Amanda. Siya rin ay kinakitaan agad ng kabayanihan. Iisa lamang ang kaniyang paninindigan – lumaban ng lumaban hanggang makamtan ang kasarinlan ng bayan. Wala sa kanyang bokabularyo ang pagsuko. Kinakitaan siya ng katapangan sapagkat kahit sariling buhay pa ang nakataya, patuloy pa rin siyang sasabak sa digmaan upang lupigin ang kalaban. Kahit kakaunti na ang natatanaw na liwanag, kahit marami na ang nag-aakalang nag-iisa na ang Pilipinas at tuluyan nang iniwan ng Amerika, hindi pa rin siya nawalan ng pag-asa na babalik ang kaanib at itatatag muli sa bansa ang independensya. Ang kanyang pagsama sa mga gerilya ay malinaw na tanda ng katapangan at kabayanihan.

Ngunit, paano na lamang ang pangalawang anak nila Carlos at Amanda? Paano na si Franco? Kung ibabatay natin ang kanyang sitwasyon sa pangkaraniwang kahulugan ng kabayanihan, siya nga ay maituturing na traydor at palalo. Matapos alukin ni Kapitan Haroda ng posisyon sa pamahalaang Hapon sa Pinas, tinalikuran siya ng kanyang pamilya, maging ng kanyang asawa. Naniniwala siya na hindi na makatwiran ang patuloy na pakikibaka ng mga Pilipino laban sa walang hupang kasamaan ng mga Hapon; na sa bandang huli ay tayo rin ang kawawa, tayo rin ang mauubos.
Lingid sa kaalaman ng karamihan, naipit lamang si Franco sa pagtanggap ng posisyong maging collaborator. Inalala pala niya ang kaligtasan ng kanyang pamilya. Naroong isinakripisyo niya ang kanyang dangal at pagkatao at mas piniling maging sunud-sunuran ng Hapon kahit labag ito sa sinisigaw ng kanyang paninindigan. Matapos umalis ang dalawa niyang kapatid upang tahakin ang kani-kanilang daan sa pakikipaglaban, siya ang sumagot sa responsibilidad na protektahan ang pamilya. Maaari nga’t nagkamali siya sa una, ngunit ang kanyang kamatayan sa huli ang nagpatunay na dalisay ang kanyang pagmamalasakit at pagmamahal sa kapwa.

Bilang mga magulang, sina Amanda at Carlos ay nagsilbi ring mga bayani sa kanilang mga kaparaanan. Mula sa sistema ng pagpapalaki nila sa mga anak na marunong magpahayag ng kanilang mga paniniwala’t paninindigan, hanggang sa pagpapaubaya ng kapalaran ng kanilang mga anak sa digmaan ay mistulang ugat ng kabayanihan. Walang pinipiling panahon, walang pinipiling pagkakataon. Sila’y mga bayani dahil walang pag-iimbot nilang ipinahiram sa tadhana ang buhay ng kanilang pinakamamahal na mga anak.

Pati na rin ang asawa ni Miguel na si Isabel ay nagmistulang katibayan ng kabayanihan. Sa pagsama ni Miguel sa mga gerilya, naiwan ang kanyang asawa’t mga anak. Hindi nila ito pinigil sapagkat alam nilang ito ang mas nakabubuti. Oo nga’t dumating sa puntong naghirap at tila susuko na ang mga ito dahil sa kaguluhang nagaganap sa bansa. Ngunit gayunpaman, nanatili siyang matatag para sa mga anak. Nanatili siyang ina sa mga ito at walang patid na ipinaglalaban ang karapatan nilang manatili sa mundo.

Gayundin si Cristy, asawa ni Franco. Nagpakita siya ng kabayanihan sapagkat handa siyang tiisin ang lahat ng sakit na dumating sa kanilang buhay mag-asawa. Nanatili siyang matatag at malakas para dito. Patuloy siyang nagmahal at sumuporta kahit hindi magkapareho ang panig nilang mag-asawa.

Ang mga ipinakita ng mga tauhang ito ay sapat upang mapatunayang hindi lamang napapako sa iisang depinisyon ang kabayanihan. Sa pagsulong ng panahon, umiinog din ang konsepto ng pagiging isang bayani. Kung gayon, hindi lamang pakikipaglaban sa kalaban at kamatayan ang sukatan ng kabayanihan. Hindi lamang ito tumutukoy sa katapangan ng tao kundi sa talino, katapatan at kakayahang napanday na ng kanyang mga napagdaanan. Ang sinuman ay maituturing na bayani hangga’t handa siyang magsakripisyo, hangga’t may malasakit siya sa iba, at hangga’t kaya niyang unahin ang kapwa kaysa sarili.

Totoo nga, na ang “Sa Tahanan ng Aking Ama” ay puno ng kuwento ng kagitingan na sumasalamin sa iba’t ibang mukha ng kabayanihang hindi dapat kalimutan at kabayanihang dapat pamarisan.
-----------------------------------------------------------------------
Play Review for Fil12 under Dr. Beni Santos

Kung Alam Niyo Lang

Minsan, sa pagsakay ko ng dyip pauwi, nakatabi ko ang dalawang ginang na bigla na lamang nagpaalala sa akin ng isang espesyal na lugar – isang lugar na lumikha ng aking tatak bilang isang tao, isang lugar na nagbigay marka kung sino talaga ako. Hindi ko sinasadyang makinig sa kanilang pag-uusap, ngunit hindi ko na mapigilan ang aking sarili sa lihim na pakikinig simula nang marinig ko ang paksa ng kanilang pinoproblema.

“Hindi ko nga alam kung saan ko pag-aaralin ‘yung anak ko, mare. Wala pa napapasahang eskwelahan eh! Maghahayskul pa lang, bokya na sa paaralan! Naku, mare. Hinayang na hinayang nga ako at hindi nakapasa sa Risci ‘yung anak ko. Alam mo ‘yun, mare? ‘Yung nasa Binangonan?” wika ng isa sa kanila. At hayun, tuluyan nang nagising ang inaantok kong diwa sa pagkakaulinig ng pangalan ng dati kong paaralan.

Sa totoo lamang, malungkot ako para sa kabiguan ng kanyang anak, ngunit hindi ko masisisi ang ganoong klase ng paaralan. Ang Risci – Rizal National Science High School kung sinisipag ka – ay naitatag sa likod ng mabubuting hangarin at matatayog na pangarap. Itinatag ito upang maging sentro ng kahusayan sa Agham at Teknolohiya, Ingles at Matematika sa nasabing lalawigan. Hinulma ng ganitong layunin ang naiibang paraan nito ng pagsasanay, na sa huli ay ipinagkakaloob lamang sa mga piling Rizaleno na may natatanging talino at kakayahan. Ano pa nga ba naman ang aasahan mo sa isang science high school, sabi ko sa sarili.

Sa sumunod na palitan nila ng palagay at kuru-kuro, lalong nadagdagan ang aking interes sa pag-alam ng kanilang tingin sa naging pangalawa ko nang tahanan. “Ah, alam ko ‘yun, mars. Balita ko nga, magaling ang lahat ng estudyante ‘don!” bilib na wika ng isa. “Biruin mo ‘yung anak ng kapitbahay namin, nakapasa! At hayun, iskolar na. Patpating bata pero napaka-utak. Wala kasing alam kundi ang mag-aral eh. Naku, bagay lang siya dun!” habol pa nito sa kausap. Positibo, kami nga ang tinutukoy niya – kaming dati at kasalukuyang mga Riscians.

Kung alam niyo lang, gustong-gusto ko nang sambitin. Sa dinami-rami ng ganitong mga pag-uusap na matagal ko nang narinig, halos magkakatulad lamang ang kanilang bukambibig. Mga Riscians, walang ginawa kung hindi ang sumubsob sa libro; walang ginawa kung hindi ang magbabad sa larangang pang-akademiko. Mga Riscians, hindi marunong makisama sa “iba”; hindi marunong makihalubilo sapagkat nakakahon lamang sa kanilang sariling mundo. “Ni wala nga ata sa bokabularyo ng mga bata ‘don ang paglilibang, mars!” narinig kong winika muli ng ginang na katabi ko. Kung alam niyo lang, ulit ko.

Hindi lamang pala mga estudyante ang nakikita ng ibang tao sapamamagitan ng paaralang ito. “Ganun nga talaga ang mga bata ‘don. Pati nga ata mga guro eh,” biro ng isa. Guro. Pati pala mga guro, naisip ko. Kung sabagay, maganda’t mataas ang reputasyon ng Risci simula pa lamang nang unang maitatag ito. Pinatunayan ito ng mga produktong mag-aaral na sa kasalukuyan ay may magaganda nang buhay. Sino ang humubog sa mga ito? Sino pa ba, kundi ang mga guro.

“Mataas ang standards ng mga guro dun, mars. Mahigpit, estrikto – medyo nakakatakot pero sobra namang husay lahat!” wika ng isa na tila ba alam na alam niya. “Lahat ay masipag, nasa puso talaga ang pagtuturo kaya palagay ko’y hindi sila kayang pakawalan ng mismong paaralan.” Nauunawaan ko naman kung bakit nila nasasabi ang ganoong mga bagay. Ngunit sa loob-loob ko, isa lamang ang nagpapaulit-ulit: Kung alam niyo lang, kung alam niyo lang.

Hindi pa riyan natatapos ang lahat. “Sayang talaga, mare. Pinakawalan naming ang biyaya. Napakaganda’t napakalaking paaralan, kumpleto pa sa mga kagamitan. Sus maryosep! Hindi kasi pinagbutihan ng anak ko,” inis na binanggit ng isang ginang.

Walang anu-ano’y bumalik sa aking ala-ala ang unang pagkakataong tumapak ako sa teritoryo ng mga Riscians – napakalaki, napakaganda, napakapayapa. Pareho lamang kami ng iniisip sapagkat namangha rin ako noong una sa aking nakita. Nang tumagal pa ang paglagi ko sa apat na sulok nito, bahagyang naiba ang mga pangyayari. Lumiit ang dating napakalaki. Umingay ang dating napakapayapa.

Sa apat na taong pamamalagi ko dito, naging tunay na Riscian ako sa isip, maging sa puso. Minahal ko ang kabuuan ng aking paaralan. Kahit pa sabihing lumiit ito sa aking paningin, dumami naman ang aking mga kaibigan. Laking pasasalamat ko nga at hindi naging mahirap para sa akin ang kilalanin ang kapwa ko Riscians. Kay liit talaga ng aming mundo.

Kahit batid namin ang mataas at mahigpit na pamantayan ng aming paaralan, hindi pa rin namin nakaliligtaan ang maglaro, ang magtawanan, ang maghabulan. Libre kaming gawin iyon dahil sa aming paaralan, hindi naman ito ipinagbabawal. Kahit kami’y ate’t kuya na sa Risci, uso pa rin sa amin ang maglaro ng touchball, na kahit pa mga guro sa amin ay libang na libang sa paglalaro nito.

Totoong madalas kaming tambak ng mga gawain. Totoong mas mahaba ang ginugugol naming oras sa paaralan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, sa loob ng aming paaralan, lahat kami ay masaya. Lahat kami nakahahanap ng oras upang magsaya. Mayroong kakaibang atmospera sa Risci na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin mawari. Ang alam ko lamang ay maluwag ito sa pakiramdam kahit na aminin pang ubod ng hirap pagdating sa pag-aaral.

Mataas ang ekspektasyon ng karamihan sa Risci. Pero sa totoo lamang, hindi lahat ng bagay na matatagpuan dito ay perpekto gaya ng iniisip ng nakararami. Hindi lahat ng bagay na nandirito ay ubod ng galing, ubod ng talino, ubod ng perpekto. Tulad na lamang ng ilang mga guro dito – malalambing sila ngunit hindi lahat sa kanila ay tunay na may puso sa pagtuturo. Minsan, may iilang guro na inaasa na lamang sa mismong mga mag-aaral ang pagkakatuto. Masaklap man isipin, pero salamat sa Diyos at nagbunga pa rin ito sa amin ng positibo.

Sa mga pagkukulang ng aming paaralan, kami mismo ay natutong mamuhay sa matataas na ekspektasyon ng iba. Dahil dito, nahubog kami ng Risci na ibigay ang lahat ng aming makakaya sa lahat ng pagkakataon. Ngayon, ngayong nasa Ateneo na ako, bitbit-bitbit ko pa rin ang aral na ito sa puso ko. Kung tutuusin, ang Risci ay tunay na natatangi hindi lamang dahil sa pangalang nakakabit dito kundi pati na rin sa tatak na nagagawa ng mga simpleng taong nagsusumikap na maging ekstra-ordinaryo.

Nalingat muli ako sa dalawang ginang na katabi ko. Kating-kati na ang dila ko upang makipagdaldalan at maibahagi sa kanila ang nalalaman ko sa paaralang kanilang hinahangaan. Nakaramdam ako ng kiliti sa aking puso; hindi ako sigurado kung ano ito, ngunit napangiti na lamang ako. Sa kasamaang palad, kailangan ko na palang bumaba dahil nakarating na ako sa aking pupuntahan. Naisip ko na lamang, kung alam niyo lang – hindi lahat ng inyong inaakala ay totoo at palaging tama.

-------------------------------------------------------------
Final Paper for Fil12 under Dr. Benilda Santos :>

Kung Kapalit ay Mas Magandang Umaga

“Ay! Advocacy Forum nga pala ngayon, ‘no? Naku, hindi na naman ako makakauwi ng maaga neto!” Pasensya na, ganyan lang talaga ang madalas kong reklamo lalo na kung nagkakataong tadtad ako ng gagawin sa buong linggo. Hindi ko rin naman masisisi mga professors ko sa pagbibigay ng walang katapusang mga requirements eh. Dalawang linggo na lang at voila, finals na. Hindi naman kasi talaga finals ang hinihintay ng marami sa atin diba? Ano pa ba kundi S-E-M-B-R-E-A-K.

Pinag-iisipan ko kung Advocacy Forum tungkol sa Environment ba yung pupuntahan ko, o yung tungkol kay PNoy. Grabe, I’m torn between two options na naman.  Noong mga panahong ‘yun, mas lamang na sa akin ko yung Bantay Presidente talk. Duh, ikumpara mo naman kasi sa Environment? Malamang mas interesting na yung kabila. Masyadong marumi ang mundo ng pulitika dito sa Pinas kaya imposibleng wala kang mapupulot at malalamang bago. Sa dinami-rami na kasi ng napuntahan kong talks patungkol sa kalikasan, iisa’t iisa lang rin naman ang aking naririnig: pangalagaan ang kalikasan. Alam ko na naman kasi ‘yun. Alam na naman kasi natin ‘yun. Pero naiintindihan ko kung bakit hanggang ngayon, wala pa ring sawa ang mga advocates nito na paalalahanan tayong mga tao. Simple lang kung bakit: tumingin ka sa paligid mo, wala ka pa ring makikitang magandang pagbabago.

Akala ko aantukin ako sa talk na yun. Sabayan mo pa ng malamig na hangin, umuulan, makulimlim at kumukulog-kulog na kalangitan. Pero hindi eh! Interesting naman yung topic, kasi nga, hindi siya madalas naririnig. Ganun naman talaga diba, kung ano ang hindi pangkaraniwan sa mata, patok sa masa. Sa totoo nga, na-wirduhan pa ako noong una sa pamagat ng presentasyon: “Embodied Energy, Virtual Water: Environment Costs in Our Daily Lives”. Whaaat? Haha, ang weird no? Embodied Energy na nga, may Virtual Water pa? Parang yung parteng “Environmental Costs in Our Daily Lives” lang ang nakayanang intindihin ng utak ko eh. 

Pero nagkamali ako. Hindi naman nosebleed ang mga bagay na pinag-usapan sa nasabing forum. Saya nga eh, marami akong natutunan dito. Embodied Energy pala ang tawag sa enerhiyang nagagamit sa pagpoprodyus at pagyayari ng mga bagay (goods) na ating ginagamit sa pangaraw-araw na buhay. Gusto mo ng halimbawa? Simple lang, fossil fuels at iba pang non-renewable resources. Sa kabilang dako, andiyan naman ang Virtual Water. Hindi ‘yan techie na tubig, nyeh. Ang virtual water ay halos kapareho rin ng konsepto ng Embodied Energy, kaibahan lang ay tubig ito at hindi enerhiya. Hindi ko nga akalain na ang papel na madalas nating gamitin ay kumokonsumo ng napakaraming tubig. Noong nasa elementarya pa lang ako, madalas sinasabi sa amin ng Science teacher namin, “paper is better than plastic”. ‘Yun pala hindi! Eh mas marami pa ngang tubig AT enerhiya ang ginagamit sa pagpoprodyus nito kaysa plastic eh. Eh hindi naman kung saan-saan lang makakakita ng tubig na angkop para dito. Oo nga, makakakita ka ng tubig, kadalasan nama’y madumi. Sa panahon ngayon, hindi naman palaging always present at on the go ang mga resources nating ito. Wala naman kasing permanente sa mundo. Sa ngayon, maaaring marami pa sila, anong malay mo bukas, o sa makalawang-araw? Hindi malayong mawala sila..at maubos.

Ano nga ba ang magandang solusyon dito? Ang magbawas ng produksyon? Ang magbawas ng pagyayari ng mga produktong gagamit ng mga ito sa proseso? Imposible. Sa mundong kung saan pataas nang pataas ang demand ng tao, imposibleng makaiwas ka sa malakihang produksyon. Pero hindi rin tamang isakripsyo ang mga likas na biyayang ito. Wala tayong karapatan para abusuhin ito. Hindi natin ito pagmamay-ari kaya marapat lang na panatilihin natin ang mabuting kalagayan nito.

“The Fading Color of Green is Gold.” Tama nga naman, sa likod ng berdeng kalikasan, makakatagpo tayo ng kayamanan. Kaya naman nating panatilihin ang balanse sa pagitan ng berde at ginto. Walang kailangang magsakripsyo; walang kailangang maagrabyado. Sang-ayon ako sa narinig ko mula sa forum, may magagawa pa tayo para maabot ang balanseng ito. Kailangan lamang nating tandaan ang konsepto ng Sustainable Development: ang pag-abot ng mga pangangailangan ng pangkasalukuyang henerasyon nang hindi natatapakan ang kakayahan ng mga susunod na henerasyong maabot rin ang kanilang mga pangangailangan.

Bilang mga susunod na pinuno ng sari-sarili nating mga industriya, may magagawa tayo para makatuntong dito. Bakit hindi natin isaalang-alang ang kalagayan ng kalikasan bago at habang nasa proseso ng produksyon at paggawa? Hindi natin kailangang pag-eksperimentuhan at itaya pa ang kaligtasan ng ating kalikasan. Sabi nga nila, prevention is better than cure. Ganoon din naman siguro sa usaping ito. Huwag na nating paabutin pa sa puntong sirang-sira na ang kalikasan bago tayo kumilos. Kung kaya namang kumilos nang mas maaga, bakit hindi kung ang kapalit naman nito ay isang mas magandang umaga?

-------------------------------------------------------------------------------
NSTP Reflection Paper on Advocacy Forum: "Embodied Energy, Virtual Water: Environment Costs in Our Daily Lives"

Wala Nang Mas Sasarap Pa

Masarap mag-aral nang libre – wala kang pinoproblemang matrikula, wala kang noong nakakunot na lang sa tuwi-tuwina, wala kang magulang na namomroblema tungkol sa pera. Alam niyo bang nabiyayaan ako ng isang malaking pamilya? Pang-apat ako sa magkakapatid. Ang panganay sa’min, matagal nang nakakawala sa hawla ng pagiging estudyante; samantalang kaming apat na natitira ay nagsusumikap pa ring makatapos sa pag-aaral. Minsan tanong ko sa sarili ko, bakit nga ba kami nag-aaral? Dalawa lang naman ang sagot na naisip ko: 1) para masuklian ang lahat ng pagod at sakripisyo ng aming magulang, at 2) para maihanda at mailatag sa aming harapan ang isang magandang kinabukasan.

Wala nang mas tatamis pa sa biyayang nararanasan ko sa kasalukuyan. Biruin mo, nakakapag-aral ako sa isang prestihiyosong unibersidad sa ‘Pinas nang walang iniintinding matrikula! Habang nag-aaral ako nang libre, kasabay ko rin namang inaabot ang aking mga pangarap. Noong bata pa ako, gusto ko na talagang mapabilang sa hanay ng mga bigating negosyante sa mundo. ‘Yung tipong maihahanay ang pangalan mo sa tabi nila Henry Sy, Bill Gates, at iba pa (wala namang masama sa pangangarap J). Ang maging CEO, ‘yan talaga ang gusto ko. Dahil siguro ito sa aking mga magulang – napakahusay kasi nilang magpatakbo at mangasiwa ng negosyo. Kaya naman heto ako ngayon, Management Engineering ang kinukuhang kurso sa Ateneo.

Masayang pakinggan ang kurso ko ‘no? Management na nga, Engineering pa. Sa’n ka pa? Nakakatuwang isipin na parang dati lamang ay hindi pa malinaw sa akin ang kung anong naghihintay sa akin sa kursong ito. Pero ngayon - ngayong sophomore na ako – alam ko na kung anong direksyon ang tinatahak ko. Sa kursong ito, sinasanay kami sa mahusay na pamamahala ng maliit man o malaking negosyo. Binibigyang halaga ng kursong ito ang paglinang ng kasanayan sa paggawa ng desisyon, at ang kritikal at madiskarteng paglutas ng mga problema na maaaring harapin kapag tumuntong na sa mundo ng komersyo.

Marketing, Operations Research, Accounting and Finance, Economics, Organizational Behavior, Business Strategy...ilan lamang yan sa aming mga pag-aaralan sa kurso. Oo, nosebleed man sa umpisa, pero simple lang ang kahulugan ng lahat ng iyan para sa akin: ihahanda ako ng kursong ito na harapin ang hamon ng walang katiyakang industriya ng pagnenegosyo. Ito ang pangarap ko, kaya dapat panindigan ko.

Kahit libre na ang edukasyon ko, hindi ko akalaing kukunot pa rin itong malapad kong noo. Ang hirap pala kasi talaga sa kolehiyo. Ibang antas na ang mga pinag-aaralan: hindi ka na makikipagbuno sa dati’y tila simpleng mathematics, statistics at iba pang -ics na pinag-aralan nung high school. Ang daming gawain; ang daming dapat pag-aralan at paghandaan. Kaya naman noong narinig ko na required pumasok tuwing Sabado ang lahat ng sophomore na katulad ko, sandamakmak na pagmamaktol at reklamo ang nasambit ko. “Ano ba ‘yan, hassle naman oh,” bulong ko sa sarili ko.

Sa umpisa, mabigat sa pakiramdam ang mabawasan ng kalahating araw ng pahinga sa isang linggo. Limang araw na nga para sa walang katapusang acads, dadagdagan pa ng kalahating araw para lamang sa NSTP? Aminado ako, mabigat sa aking pakiramdam ‘yun noong una. Pero nang naroon na ako, napagtanto kong hindi naman sayang ang kalahating araw na gugugulin namin dito. Hindi naman talaga sayang ang tatlo hanggang apat na oras na ito.

“Pinili kong magtaya. Pinipili kong magtaya. Pipiliin kong magtaya.” Naalala ko ang linyang iyan mula sa isang sector-based organization na aking kinabibilangan. Ngayon, pinili kong itaya ang aking sarili (at ang aking panahon) para muling makapagturo sa bibong mga tsikiting. Ilang taon na rin kasi akong nahinto sa pagtuturo ng mga bata sa Sunday School. Hindi na bago sa akin itong gawaing ito, kaya naman madaling nawala ang dating tila tinik sa dibdib ko.

Sa Erap City (Brgy. San Jose, Rodriguez, Rizal Province) kami nadestino. Hindi pamilyar ang pangalan, hindi pamilyar kung saan, at lalong hindi pamilyar ang mga taong aming pakikitunguhan. Buti na lamang at katulong namin ang Parents Association for Children in Erap City (PACEC) sa gawaing ito. Kung hindi niyo alam, ang PACEC ay isang hindi kalakihang organisasyon sa Erap City. Karamihan sa mga miyembro nito ay mga nanay – mga magulang na nagmamalasakit sa mga kabataan sa nasabing lugar. Nang una namin silang makausap, nakita na namin ang kagustuhan nilang makasama kami sa pagtataguyod ng layuning maitaas ang kalagayan ng edukasyon ng mga kabataang inaalagaan nila. Masaya ako dahil totoo nga na marami pa ang mga kagaya nila na may mabubuting loob – mga kagaya nilang hindi makasarili at bukal sa loob ang pagpapahalaga sa kapakanan ng mga bata.

Kung tutuusin, halos magkatulad lamang ang responsibilidad na ibinigay sa akin dito. Ang kaibahan lamang nito ay ang mga bata mismo, at pati na rin ang kanilang mga katayuan sa buhay. Nalungkot ako sa kalagayan ng ibang batang aming tinuturuan. Karamihan kasi sa mga residente ng Erap City ay mga relocatees na nagmula pa sa Payatas. Kung hindi salat sa perang panggastos sa araw-araw, edukasyon at pagpapa-aral ng mga anak ang pinoproblema ng karamihan sa kanila. Mayroon din namang mga batang mapalad dahil kaya pa silang pag-aralin ng kanilang magulang. Pero hindi nagiging sapat ang napupulot nilang kaalaman sa kani-kanilang mga paaralan. Alam kong itatanong mo kung bakit.

Hindi na kataka-taka ito kung tutuusin. Oo, mahalaga sa maraming pamilyang Pilipino ang edukasyon ng bawat miyembro, lalo na ng kanilang mga tsikiting. Kaya nga mayroon sa mga ito na kahit minsan lang kumain sa isang araw ay puwede na basta’t makapaglaan lang ng kahit kaunting pera para sa edukasyon ng mga anak. Kahit na may pagpapahalaga tayong mga Pinoy sa edukasyon, ang sistema naman natin ang kadalasan ay palso.

Mararamdaman naman natin na pababa nang pababa ang kalidad ng edukasyon dito sa bansa – lalo na sa elementarya at sekundaryang baitang. Ang resulta ng mga pagsusulit na isinasagawa sa mga elementary at high school students sa bansa ay isang patunay: hindi man lang umabot ang mga nakuhang marka sa inaasahang pamantayan. Dapat lamang na mabahala tayo sa ganitong mga pangyayari. Ang edukasyon ay itinalaga upang magbunga ng mga taong may sapat na kakayahan upang makatulong sa pag-ahon at pag-unlad ng bansa, hindi lang para makadagdag sa bilang ng mga mag-aaral na walang kakayahang makipagsabayan sa hamon ng buhay paglabas sa hawla ng kani-kanilang pamantasan.

“Today, for every 10 children who start their primary education, only 6 go on to continue with their secondary education, and 4 will manage to enter college.” Ano itong nangyayari sa estado ng edukasyon natin? Parang kailan lang, ang dayuhang mga bansa pa ang siyang nagpapadala ng kanilang mga mag-aaral sa Pilipinas upang matuto, pero ngayon tingnan mo, naunahan na nila tayo. Ang mas masakit, sila pa ang mas naunang naka-jackpot mabansagang mga eksperto at mga dalubhasa. Nakakalungkot isipin, hindi ba?

Minsan matatanong na lang natin sa ating mga sarili, sino ba talaga ang dapat nating sisihin sa kasawiang-palad na ito? Kung isasaalang-alang natin ang mga public schools sa ating bansa, karaniwan na ang makikita ng ganitong sitwasyon: mayroong isang guro, ngunit 70 hanggang 100 naman ang estudyante; mayroong isang libro, ngunit 7 naman ang naghahati-hati dito; may isang maliit na silid-aralan, ngunit siksikan naman ang mga paslit na naghahangad lang na matuto. Sa tingin niyo ba, magiging maayos ang bunga kung palagi na lang ganito?

Kuwento nga sa amin nila Nanay Edna sa PACEC, marami sa aming mga tutees ang kasalukuyang nakakaranas ng ganito. Kaya naman pala, sabi ko sa aking sarili. Kaya naman pala ganoon na lang ang kagustuhan nilang makakuha ng tulong mula sa aming mag-aaral na mapalad dahil nakaranas ng magandang edukasyon. Hindi lang naman pera o budget ang dahilan kung bakit ganito sa Pinas. Hindi lang naman pera ang dahilan kung bakit ganito sa Erap City. Hindi lang naman gobyerno’t sistema ng edukasyon ang palso. May kakulangan din kasi tayo: kakulangang kumalinga at tumingin din sa pangangailangan ng ating kapwa.

Binalikan ko tuloy ang motibo ko sa pag-aaral ng mabuti. Naging makasarili pala ako. Naging makasarili ako sa pag-iisip na ang sarili ko lang ang dapat makinabang sa aking mga pinag-aaralan. Hindi lang naman ako ang nag-iisang tao sa mundo; kailangan ko ring abutin ang kapwa ko, at tumulong sa abot ng makakaya ko. Kung ako nga pinag-aaral ng libre, bakit hindi ako tumulong ng libre rin? Hindi naman kailangang tayo lagi ang makinabang, hindi ba?

Ang pagtuturo sa mga batang ito ay paraan na rin kung paano ko maibabalik ang lahat ng biyayang dumating sa akin. Hindi naman makakapekto sa nakakasakal na acads life ang ilang oras ng pagtataya; hindi naman makakaapekto sa nakakasawang acads life ang ilang oras ng pag-aalay ng sarili sa kapwa. Kung tutuusin, masaya at maluwag naman ito sa pakiramdam. Nakakatulong ka na sa kapwa mo, naipapakita mo pa kung gaano ka nabiyayaan ng Diyos hindi lamang ng isang magandang buhay, kundi ng talento na marapat lamang na ibahagi sa iba.

Nagtuturo ako hindi dahil sa kailangan, kundi dahil sa pakiramdam ay magaan. Siguro nga ito pa lang ang kaya kong magawa para sa kanila. Anong malay mo, kapag naihanay na ang pangalan ko katabi ng mga bigating tao sa komersyo, hindi malayong balikan ko sila para tumulong muli sa iba pang paraan na kaya ko.

Matapos kong maranasan ang lahat ng ito, hindi ko na kailanman naisip na pabigat ang pagtuturo sa mga batang naroon. Napalapit na rin naman ako sa kanila. At sigurado akong napalapit na rin sila sa akin. Anong mas sasarap pa kung makatanggap ka ng kapirasong papel na may nakasulat na...

Sinasabi ko sa’yo, wala nang mas sasarap pa. J

Maniwala ka.

Mediated Relations vs Genuine Connections

Here we are now – our lives outlined in a one page profile, with our interests, likes and dislikes all neatly organized in that all-too familiar blue and white layout. It seems like the whole world is cast under the spell of this ever intoxicating rush of information besides a vast cybernetic means of communication. That, we freely call Facebook.

Facebook [FB] is a new age addiction that (thanks to user-friendly interfaces and the spread of technology globally) has managed to work its way into the lives of almost every people. What’s more interesting is that even if it just started on 2004, it has already become a phenomenon worldwide. As Facebook founder and CEO Mark Zuckerberg has pointed out, “If Facebook were granted terra firma, it would be the world’s third largest country by population, two-thirds bigger than the United States.” Undeniably, it has come to be an element of the lives of not just the present generation; in fact, even our parents and our professors are joining the bandwagon!

According to the statistics revealed by Dartmouth College’s Institute for Security, Technology and Society (ISTS), sometime in the next few months, Facebook will officially log its 500 millionth active citizen. With over 100 million members accessing the site and around 150,000 new users signing up on a daily basis, it is no longer surprising to see Facebook on top of the list of the most trafficked websites in the United States. This rapid growth spurt of Facebook seems to have intensified quite dramatically over the past several months. Indeed, Facebook is “accelerating at a crazy rate, but it’s actually been growing and doubling about once every six months for quite a while,” says Zuckerberg (Locke).

Behind these staggering statistics, perhaps most of us do not know when, where and how Facebook came to existence. It was actually in February 2004 that Zuckerberg – former Harvard undergraduate – along with two classmates helped found Facebook in his dorm room as a way for Ivy League students to keep tabs on one another. This social networking was at first limited to several students in Harvard. Several months later, it has finally rolled out to other colleges, then to high schools, then to a bunch of companies, and eventually to us. Did Zuckerberg realize back then that he was witnessing merely the larval stage of his creation? Did he even recognize that he will be the next pioneer of a social network that will sooner or later ‘eat the world’ and join the ranks of the Web’s great superpowers? (Fletcher 16-17)

By saying “Web’s great superpowers”, we mean other top rated sites on the list. Google helps us search our data. YouTube keeps us entertained. Twitter keeps us posted. But Facebook? Aha – very huge advantage: the emotional investment of its users (Fletcher 17). It might seem that this blue-and-white-themed social network is nothing more than a medium for communication; yet in reality, it is so much more than that. It has the capacity to make most people smile, shudder, or even fret when no one responds to their witty remarks on their walls! Through this, it has been an opportunity for Facebook to open another platform for its users – a platform with a whole new variety of services that most of them are definitely excited about.

Well, you may have created your Facebook account with the intention of keeping track of friends and family abroad, or maybe as a way of finding old acquaintances. But the question is, have you gotten more than you bargained for?

Social networking – under a broader topic called new media – in turn has become a giant ‘buzzphrase’ over the past years (Dubner). In just a short while, most people across the globe have already patronized Facebook over other social networking sites. There is actually no need to ask why this happened: it is without doubt apparent. New media, together with Facebook and other social networking sets, has burst the “one-size fits all” bubble that we have now been accustomed to (qtd. in Sula 2). Because of this, more and more people are turning to Facebook for they are encouraged not just to socialize online, but to engage in amusement and businesses varieties as well.

We all know that Facebook is mainly about finding people we have lost track of; it is about reconnecting ties with acquaintances. These people are complete cast of characters, most of whom we have forgotten existed. But aha! – Facebook never, ever seem to forget. No matter how different we may have looked or changed now, we can still be identified. These days, the easiest way to identify us and our long forgotten friends and colleagues is perhaps with the most used and well-liked ‘Facebook tags’.

Aside from overcoming time and distance for people to reconnect with old friends and acquaintances, Facebook also provides people a new avenue for amusement. This was made possible since Facebook has established valuable ties from different application and program providers. The all-time favorites such as Farmville, Plants vs Zombies and Lemonade Tycoon are just a few; there are still hundreds more. What’s fascinating is that these applications that share with Facebook’s seemingly unending success has been another excellent way to deal with boredom. They give users this option to play games against each other and to join numerous interest groups and communities in just a single click. I repeat: just a single click.

Furthermore, Facebook has transformed itself into a valuable business network too. It offers different entrepreneurs a chance to advertise and market their products as easy as possible. Today, we can find back to back advertisements in FB – be it for food, accessories, clothes, and a lot more. We do not know this but the company behind FB’s feat is making money because we are, on some level, broadcasting information through our profiles, likes and dislikes. Partnered with variety of business sets, they give them [business sets] access to our information with an equivalent fee, of course. Through that, entrepreneurs can have a good statistical measure on what to sell, and how to advertise their market. The data we are directly providing them thus feeds a bottom line. With these things, Facebook has left the people an impression of utter dependence – of having no communication channel that makes such opportunities available other than itself.

Among these whys and wherefores, the key reason why Facebook is still up on the online social pedestal is its ability to make “friends” without borders. It can bring people with varying backgrounds together who might never have met otherwise. All it takes to meet new people is good Internet connection. Being the vehicle for this change, the Internet is then considered the “third place” (the first and second places being home and work) where people can build a sense of togetherness with people even from across the world. How come? Well, some people really find it difficult to make new friends due to their hectic lifestyle and intense work schedules. These modern day deeds do turn social activities into an impossible mission; and yes, social media have stepped in as a useful helper.

From its ability of bridging the distance between friends and family that are strung out across the globe to its potential of providing target niche markets to entrepreneurs, Facebook on the surface may be perceived as a socially acceptable networking site for people to share experiences that are grounded on the real world. But here’s another question that I guess we all have to think about: Do social networking sites enable genuine interaction or do they just reduce it to an escapist experience, displacing real interaction in favour of an alternative reality?

Perhaps we do not notice this; but Facebook unconsciously directs people to create a fantasy land where a major discrepancy lies on the ‘social DNAs’ of the people. Behind all the listed advantages are more disadvantages – disadvantages in terms of cultural and social relationship towards our actual, real-world community.

According to Harry C. Triandis, author of the book Culture and Social Behavior, culture is to society what memory is to individuals (1). In other words, culture includes traditions that tell “what has worked” in the past. It encompasses the way people have learned to look at their environment and themselves, and their unstated assumptions about the way the world is and the way people should act. But this age we are now living in is already full of wondrous illumination brought by the advent of how an entirely new society delivered the promise of change. The current era (which is best described in terms of its dominant culture), as we have expected, is radically different from any other. The difference is due to a number of connected factors. But many are centrally concerned with the growth and establishment of the new media.

Keith Tester points in his book entitled Media, Culture and Morality that “Cultural production is today dominated by the media to such extent that no cultural activity is untouched by them. (2)” They present everything as interesting in and for itself. They, as a result, tend to utterly destroy the possibility that some things might be qualitatively better than others. This domination of the media and the collapse of all critical faculties into the categories of the interesting or the boring means that it is not just cultural value that has tended to be destroyed; societal values have been seriously harmed as well (Tester, 1994).

It is fair to say that the impact of media in the cultural sphere has, most generally, been associated with the destruction of cultural and societal identities. Here’s a brief history:

Once upon a time, before the era of globalization, there existed local, autonomous, distinct and well-defined, robust and culturally sustaining connections between geographical place and cultural experience. These connections constituted one’s – and one’s community’s – ‘cultural identity’. This identity was something people simply ‘had’ as an undisturbed existential possession, an inheritance, a benefit of traditional long dwelling, of continuity with the past. Identity, then, like language, was not just a description of cultural belonging; it was a sort of collective treasure of local communities. But it was also discovered to be something fragile that needed protecting and preserving, that could be lost. Into this world of manifold, discrete, but to various degrees vulnerable, cultural identities there suddenly burst (apparently around the middle of the 1980s) the corrosive power of media globalization.

This globalization, so the story goes, has swept like a flood tide through the world’s diverse cultures, destroying stable localities, displacing people, bringing a market-driven, ‘branded’ homogenization of cultural experience, thus obliterating the differences between locality-defined cultures which had constituted our identities (Tomlinson 1-2).

This, then, is the story that implicates how media dominion threats that particular subset of culture and society by “brushing off” its identity. Triandis also supported this indication, investigating one of the societal and cultural differences that is evident in the revolution brought by new media: a transformation from a culture that is collectivist to a culture that is individualistic.

Before the new media greatly influenced our society, greater part of the people are said to be collectivists: they are mostly defined in terms of groups, in terms of relationships. If they want to enjoy, they move out of their homes to primarily seek out companies from other people. Their means of social gratification is to directly look for acquaintances, for connections, for relationships. In terms of their groups, they have a few but relationship to them is close and intimate. People do seriously value security, ingroup harmony and personalized relationships (Triandis 166-169).

When new media stepped in, trends represent a significant shift from collectivist culture to an individualistic culture. People from the latter culture are mostly defined as an independent entity. Yes, people tend to be friendly but non-intimate toward a wide range of people outside the family. If collectivists know more about others, individualists know less since they favor independence from groups. They tend to have many groups, but relationships to them are casual, and with little emotional investment. Much of the people’s behavior occurs when alone or perhaps in couples (Triandis 166-169).

The brave new world of Facebook is just a concrete example of how this previously mentioned culture and behavioral shift takes place. Majority of the people these days have significantly rely on the faces of new media. Look around you, notice that we already have a culture that has turned to Facebook for social networking, informational searches, and other forms of entertainment (Sula 3). As a matter of fact, ISTS revealed that more than 3.5 billion minutes are spent on Facebook daily, and 1 billion pieces of content are shared weekly. Instead of performing social activities in actual, most end up doing them online. Facebook, in particular, reshapes the world irresistibly not just because of the change in the way we receive information, but also the change in which we establish communication.

The nature of communication has undergone a substantial change in the past 20 years – and the change is not over. Broadcast technologies such as FB transform these short bursts of communication from one-on-one conversations to little news (or trivia) programs that we can “tune in” when we want an update or have something to say, and “channel surf” to other activities in between updates.

As you may have noticed, communication via social media is easy to implement; it has already become a brand new avenue of interaction. Social networking sites like Facebook, according to the New Media Consortium, give people a way to represent themselves with a profile, as well as various means of communication ranging from text and voice chat to public message boards and/or private messaging (4).

New environments like these do present additional opportunities for most of us (such as overcoming distance between two different people); but they also present challenges for achieving effective communication. Communication through social networking sets, if you fail to notice it, actually reduces embarrassment or fear of rejection. This may sound pleasing because it helps minimize anxieties of some, but in reality, it is not. Yes, it may help some to expand their circle of friends, but then the chance and the opporunity to experience real interaction is missed. No real interaction, no social growth then. As they have said, “real learning happens by doing”. The same applies to interaction. Real interaction happens in real encounters, and not via the mouse.

As stated by the NMC, the evolution of communication raises questions about the nature of interpersonal interactions, the attractions and pitfalls of online communication, and the potential loss of traditional modes of contact (5). With this, we can infer that online communication via social networking displaces social interaction, keeping people apart (Lecky-Thompson). Our premise is that social networking technology has not only mediated communication on countless ways, but that the very ways we communicate – and even the ways we talk and think about communication – are changing and being replaced as a result. Everything has been so much convenient that people already lack the drive to interact face to face, and rather chose to just embrace the power of anonymous interactions. People are social animals, in the main, and removing that pillar can actually affect their social development, especially if started at a young age. Instead of bringing the people together, social media thus increases the distance between them.

The context in which an interaction occurs has a profound effect on communication. The New Media Consortium mentioned this in their publication Social Networking, The “Third Place,” and the Evolution of Communication:

In face-to-face encounters, factors ranging from psychological to environmental to cultural all have an effect on how the message is transmitted and how it is understood. Online communication is no less subject to context, and may bring with it additional contextual issues that will have an effect on the intended message (3).

With all these, the type of technology being used to facilitate the interaction indeed has a bearing on the context of communication. The challenge of communication, that of being understood, exists online as much as – or maybe more so than – offline. As more and more people participate in these kind of communications, signals that were developed to add context to text-based messages – like smileys (J, L, K, etc) and tags (such as and ) – are slipping into the mainstream. But even if these context indicators continue to surface with each new mode of communication that emerges, the issue of context is still far from solved. As the NMC puts it, “A conversation taking place through instant messaging in between meetings will have a different flavor than if the same topic were discussed in a virtual world, on the phone, or in an online meeting room.”

Speaking of instant messaging, we have to admit that most of us do email, most of us do chat. Most of the times, we convince ourselves that as long as we can write (or perhaps type) our thoughts well, we are already good in terms of communicating. Perhaps, in some ways, even better since we’re not distracted by the person’s physical presence. But according to neuroscientists, we are wrong. Dr. Thomas Lewis, a neuroscientist with particular interest in neurobiology, confirmed at the Conference on World Affairs that we are just fooling ourselves into thinking that written text is even half as effective as face-to-face in communicating a message, and that one cannot truly know someone and experience real communication through written text alone.

I guess we are all aware of the notion that most of the information we get in a face-to-face communication is not from the words themselves, but rather from body language, facial expression, and tone of voice. We never actually have to learn how to process body language, facial expressions, and tone of voice; we evolved this capability because it is innate. The brain needs and expects these other (yet more significant) channels of information; and when they don’t come, the brain suffers and so does our communication.The problem only gets worse with an increased chance of misinterpretation.

Thus we can see that the lack of face-to-face communication really undermines skills such as reading body language and other indirect communication facilities which are essential to achieve effective communication (Gudykunst 16). Social networking may be considered as a new avenue and a new means of communicating, but they can never realize mutual efficiency compared to a face-to-face interaction.

Mediated by new tools and new technologies, all these things are proofs that represent a considerable shift not just in the way we interact with others, but also in the way we understand the nature of those interactions. Because of that, we can tag Facebook (as well as its other rivals) as a virtual experience. What’s even daunting is the fact that people here are free to become someone they are not. It is a kind of a fantasy land where people can choose to make up anything they want just to command attention. In this realm, people can live an alternative life if they want to, people can live an alternative identity if they choose to. Hidden behind a computer screen, one can become a ‘social butterfly’. But if that attitude does not translate into one’s everyday life, then he is not doing himself any justice by just divulging in an “online illusion of popularity” (Farah).

As more people get hooked on social networking sets for professional and social purposes, we see new means of communication, new places to communicate, and new avenues of interaction unfolding at a rapid pace. Yes, they [social sites] provide all these huge improvements, but there is still no substitution for face-to-face. So, anything you can do to try to interact with people in person is critical. We should all try to make sure we have healthy amount of live social interaction because everyone, at some point, needs this in order to maintain their sound social skills in terms of effective communication.

Indeed, the current phenomenon on Facebook does say something about how our society is adjusting to the age of technology. It brings to question on what and how this new generation of Facebookers will deal with the challenges of the real world in person: like career, family and, of course, success.

Our society has been directly impacted through the new media channels created by the advancing information technologies. And now is the time – time to encourage more people to think about social media for themselves. It can become focal in someone’s life, but it can never become an adequate substitute for face-to-face, person-to-person conversations.

So, what are you up to: mediated relations or genuine connections? You choose.

----------------------------------------------------------

WORKS CITED

1 De Kerckhove, Derrick. The Skin of Culture: Investigating the New Electronic Reality. Ed. Christopher Dewdney. 1997 ed. Pentonville Road, London: Kogan Page Limited, 1997. Print.

2 Dubner, Stephen J. "Is MySpace Good for Society? A Freakonomics Quorum - NYTimes.com." Freakonomics: The Hidden Side of Everything - NYTimes.com. 15 Feb. 2008. Web. 26 Aug. 2010.

3 Farah, Vilie. "The Negative Effects of Facebook." Helium - Where Knowledge Rules. Web. 24 Aug. 2010.

4 Fletcher, Dan. "How Facebook Is Redefining Privacy." Time Magazine 20 May 2010: 16-22. Print.

5 Gudykunst, William B. Bridging Differences: Effective Intergroup Communication. 2nd ed. Thousand Oaks, CA: Sage Publications, 1994. Print.

6 Lecky-Thompson, Guy. "FaceBook : Good or Bad for Communication: Looking at Effect of FaceBook on Face to Face Communication Skills." Social Networking/Tagging. 30 May 2009. Web. 21 Aug. 2010.

7 Locke, Laura. "The Future of Facebook - TIME." Breaking News, Analysis, Politics, Blogs, News Photos, Video, Tech Reviews - TIME.com. 17 uly 2007. Web. 21 Aug. 2010.

8 New Media Consortium. Social Networking, The "Third Place," and The Evolution of Communication. NMC White Paper, 2007. Print.

9 "Over-Exposure in the Digital World: Drawing the Line between Our Public and Private Selves." Institute for Security, Technology, and Society. Dartmouth College Institute for Security, Technology, and Society, 22 Oct. 2009. Web. 19 Aug. 2010.

10 Sula, James G. "New Media's Impact on Society." Web. 29 Sept. 2010.

11 Tester, Keith. Media, Culture, and Morality. London: Routledge, 1994. Print.

12 Tomlinson, John. Globalization and Cultural Identity. 19 Mar. 2003. Web. 04 Oct. 2010. .

13 Triandis, Harry C. Culture and Social Behavior. New York: McGraw-Hill, Custom, 2004. Print.

14 Valente, Thomas W., Jodi Thesenvitz, and Anthony Lombardo. Mass and Interpersonal Communication: Buzz for Behaviour Change. Print.

When Life Gets You Down

Life in the fast lane. That's how many of us live. We are so busy that we don’t take the time to reflect on the present and how far we have actually gone through. We are so preoccupied, so focused on what will happen the next day, the next month, or perhaps the next year.

For many of us, life is similar to driving: we usually think about what we need to do when we arrive at the destination, and what we still have to do on the way home. What if there’s a sudden detour, a sudden change of direction that shunts us back to reality? Our whole thought process abruptly changes, and all our future planning is interrupted. Then here comes the bigger question: how far off track will we have to go? Do we really have enough gas to go through all the twists of this new journey?

Personally speaking, I have already gone through a lot of detours in life – from choosing a university to deciding which course to take, all the way down to college’s own version of survival of the fittest. My life’s trip has never been smooth and straight as I wanted it to be. Oh well, I guess it is just true (yes, unbelievably true) that life always finds a way to hand us challenges and to let us experience all these annoying detours. Sometimes, the challenges we usually come across are self inflicted because of poor choices we have made. Other times, they are inflicted on us because of poor choices other people have made which directly – or indirectly – influence our lives.

I am no rookie in terms of that. In fact, if life were a drive test, I would certainly be granted a license. Back then, I always worry about the things that are still to come. For instance, let’s say today is a Monday, and everybody – including me – feels bright and happy. Then all of a sudden, I would extremely be worried as I stare at my weekly planner – my always fully-booked planner. What the hell. What if I can’t finish this on time? What if I won’t be able to accomplish all these tasks? And from there, I would rant, rant, rant. Then what? I end up tiring myself; I end up exhausting and wasting myself right on the freaking first day of the week.

I admit, that was just self-inflicted stress. But the point is, if we preoccupy ourselves in worrying and thinking about tomorrow, then we will just end up missing the beauty of today, of the present. We are likely to ruin a supposedly beautiful day just because we think ahead of ourselves and of the situation. Many times, challenges are just like that. Many times, they are just part of life, and that, we can’t do anything about. But naturally, we are given two options on how to respond to them: 1) we can choose to take the challenges head on and make the most of them, seeing them as opportunities to grow as a person; or 2) we can moan, complain and grumble about how unfair the world is, and just end up finding the same challenges until we choose to take life's lessons and use them to grow.

What I’m trying to say is this: the success of a new journey really depends on our perception, our reaction, our attitude. In terms of driving, when we suddenly face a detour, we are free to choose whether to panic or to stay calm, to worry or to cool down. Our reaction to these is critical. The way we choose to perceive and respond is vital and will ultimately affect the direction we are head on.

When I was in my high school years, my dad would always say to my eldest brother when he was rushing because he was late: “You’re running late! Either you drive like a mad woman and get there 10 minutes late, or you could take your time, drive carefully, be calm and still arrive 10 minutes late!” Okay dad, that was weird. But now I come to realize and start to appreciate my dad’s wisdom. It is actually the difference between arriving flustered, apologetic and unsettled OR arriving completely in control and realizing you weren’t that late after all. Perhaps, peace is the best route for most of our journeys in life. If we try our best to be calm, if we try our best to think rationally, and if we try to disregard first our worries of tomorrow and just settle on the treasures of today, then we can go with the flow, and be back on track even before we know it.

Sure life is tough, that is why we have to atleast find a way to appreciate the detours and the difficulties that life throws our way! If life was easy all of the time, if life was so straight without all these twists and turns, I think we would all grow lazy and be rarely motivated to further change and grow. Face it, difficulties force us to change in ways that we would never do otherwise. When we are put in situations that make us uncomfortable, we frequently see the need for a change in our own actions, attitudes and even our thinking.

Sure life is daunting, but there is actually a lot more to be thankful for. You know what, one thing I learned from my mom is this: each difficulty presents a learning opportunity, else it wouldn’t be difficult. Just last summer, I got my first F in a long test. Imagine, that was my first ever F in a major subject! I did everything I could; infact, I have already forgotten to sleep right and eat right just to meet its level of difficulty. At first I was scared because the subject was alien to me, but then I became optimistic thinking that with my study habits, I could make up to my inexperience. But that F mark proved me wrong. I cried a lot because it hurts. Not because I’m grade conscious (actually, I never was); it’s because I failed to understand the paradox: I gave my all, only to know it wouldn’t equally pay off. That is a big, big challenge to me. I was down for several days and during these times, I realized that life – no matter how cool and fun it is – lets us experience its downsides to make us better people. What a lesson, I thought. That is life – we just have to open our eyes and look for the lesson to be learned. It may be similar with finding a needle in a haystack. But then again, we have to look hard as we need to because once we find that lesson, it would surely be something that we can carry for the rest of our life and for the rest of our journey.

Yes, today may not guarantee us a good outcome. Errors happen, and we fail from time to time, but we have to be ready to step up again, and move ahead rather than losing everything just because we were torn down by a bit of bad luck. Occasional mishaps happen to all of us. The difference just lies in what we learn from our mistakes, and that – as I have said earlier – will determine how we live our lives today and of course, tomorrow.

I know many of us are accustomed to an even, suave road or perhaps a cozy, comfy life to the point that when we feel like there is something on the way that will prevent us from being secured, we frequently panic and end up losing in control. Sometimes we even waver when things don't unfold the way we expect them to. Why don’t we just stay calm, breathe freely, and appreciate our “today” without jumping ahead and worrying what will happen next? When faced with a sudden unexpected situation, why don’t we start by assessing the situation in our minds? Choose how we wish to react, and the best way to be in control is to keep calm and continue living today as if it would be the best (or perhaps the last) day you’ll ever, ever, ever have.

I bet you don’t want to stay lost on track when life gets you down, do you? :)