Masarap mag-aral nang libre – wala kang pinoproblemang matrikula, wala kang noong nakakunot na lang sa tuwi-tuwina, wala kang magulang na namomroblema tungkol sa pera. Alam niyo bang nabiyayaan ako ng isang malaking pamilya? Pang-apat ako sa magkakapatid. Ang panganay sa’min, matagal nang nakakawala sa hawla ng pagiging estudyante; samantalang kaming apat na natitira ay nagsusumikap pa ring makatapos sa pag-aaral. Minsan tanong ko sa sarili ko, bakit nga ba kami nag-aaral? Dalawa lang naman ang sagot na naisip ko: 1) para masuklian ang lahat ng pagod at sakripisyo ng aming magulang, at 2) para maihanda at mailatag sa aming harapan ang isang magandang kinabukasan.
Wala nang mas tatamis pa sa biyayang nararanasan ko sa kasalukuyan. Biruin mo, nakakapag-aral ako sa isang prestihiyosong unibersidad sa ‘Pinas nang walang iniintinding matrikula! Habang nag-aaral ako nang libre, kasabay ko rin namang inaabot ang aking mga pangarap. Noong bata pa ako, gusto ko na talagang mapabilang sa hanay ng mga bigating negosyante sa mundo. ‘Yung tipong maihahanay ang pangalan mo sa tabi nila Henry Sy, Bill Gates, at iba pa (wala namang masama sa pangangarap J). Ang maging CEO, ‘yan talaga ang gusto ko. Dahil siguro ito sa aking mga magulang – napakahusay kasi nilang magpatakbo at mangasiwa ng negosyo. Kaya naman heto ako ngayon, Management Engineering ang kinukuhang kurso sa Ateneo.
Masayang pakinggan ang kurso ko ‘no? Management na nga, Engineering pa. Sa’n ka pa? Nakakatuwang isipin na parang dati lamang ay hindi pa malinaw sa akin ang kung anong naghihintay sa akin sa kursong ito. Pero ngayon - ngayong sophomore na ako – alam ko na kung anong direksyon ang tinatahak ko. Sa kursong ito, sinasanay kami sa mahusay na pamamahala ng maliit man o malaking negosyo. Binibigyang halaga ng kursong ito ang paglinang ng kasanayan sa paggawa ng desisyon, at ang kritikal at madiskarteng paglutas ng mga problema na maaaring harapin kapag tumuntong na sa mundo ng komersyo.
Marketing, Operations Research, Accounting and Finance, Economics, Organizational Behavior, Business Strategy...ilan lamang yan sa aming mga pag-aaralan sa kurso. Oo, nosebleed man sa umpisa, pero simple lang ang kahulugan ng lahat ng iyan para sa akin: ihahanda ako ng kursong ito na harapin ang hamon ng walang katiyakang industriya ng pagnenegosyo. Ito ang pangarap ko, kaya dapat panindigan ko.
Kahit libre na ang edukasyon ko, hindi ko akalaing kukunot pa rin itong malapad kong noo. Ang hirap pala kasi talaga sa kolehiyo. Ibang antas na ang mga pinag-aaralan: hindi ka na makikipagbuno sa dati’y tila simpleng mathematics, statistics at iba pang -ics na pinag-aralan nung high school. Ang daming gawain; ang daming dapat pag-aralan at paghandaan. Kaya naman noong narinig ko na required pumasok tuwing Sabado ang lahat ng sophomore na katulad ko, sandamakmak na pagmamaktol at reklamo ang nasambit ko. “Ano ba ‘yan, hassle naman oh,” bulong ko sa sarili ko.
Sa umpisa, mabigat sa pakiramdam ang mabawasan ng kalahating araw ng pahinga sa isang linggo. Limang araw na nga para sa walang katapusang acads, dadagdagan pa ng kalahating araw para lamang sa NSTP? Aminado ako, mabigat sa aking pakiramdam ‘yun noong una. Pero nang naroon na ako, napagtanto kong hindi naman sayang ang kalahating araw na gugugulin namin dito. Hindi naman talaga sayang ang tatlo hanggang apat na oras na ito.
“Pinili kong magtaya. Pinipili kong magtaya. Pipiliin kong magtaya.” Naalala ko ang linyang iyan mula sa isang sector-based organization na aking kinabibilangan. Ngayon, pinili kong itaya ang aking sarili (at ang aking panahon) para muling makapagturo sa bibong mga tsikiting. Ilang taon na rin kasi akong nahinto sa pagtuturo ng mga bata sa Sunday School. Hindi na bago sa akin itong gawaing ito, kaya naman madaling nawala ang dating tila tinik sa dibdib ko.
Sa Erap City (Brgy. San Jose, Rodriguez, Rizal Province) kami nadestino. Hindi pamilyar ang pangalan, hindi pamilyar kung saan, at lalong hindi pamilyar ang mga taong aming pakikitunguhan. Buti na lamang at katulong namin ang Parents Association for Children in Erap City (PACEC) sa gawaing ito. Kung hindi niyo alam, ang PACEC ay isang hindi kalakihang organisasyon sa Erap City. Karamihan sa mga miyembro nito ay mga nanay – mga magulang na nagmamalasakit sa mga kabataan sa nasabing lugar. Nang una namin silang makausap, nakita na namin ang kagustuhan nilang makasama kami sa pagtataguyod ng layuning maitaas ang kalagayan ng edukasyon ng mga kabataang inaalagaan nila. Masaya ako dahil totoo nga na marami pa ang mga kagaya nila na may mabubuting loob – mga kagaya nilang hindi makasarili at bukal sa loob ang pagpapahalaga sa kapakanan ng mga bata.
Kung tutuusin, halos magkatulad lamang ang responsibilidad na ibinigay sa akin dito. Ang kaibahan lamang nito ay ang mga bata mismo, at pati na rin ang kanilang mga katayuan sa buhay. Nalungkot ako sa kalagayan ng ibang batang aming tinuturuan. Karamihan kasi sa mga residente ng Erap City ay mga relocatees na nagmula pa sa Payatas. Kung hindi salat sa perang panggastos sa araw-araw, edukasyon at pagpapa-aral ng mga anak ang pinoproblema ng karamihan sa kanila. Mayroon din namang mga batang mapalad dahil kaya pa silang pag-aralin ng kanilang magulang. Pero hindi nagiging sapat ang napupulot nilang kaalaman sa kani-kanilang mga paaralan. Alam kong itatanong mo kung bakit.
Hindi na kataka-taka ito kung tutuusin. Oo, mahalaga sa maraming pamilyang Pilipino ang edukasyon ng bawat miyembro, lalo na ng kanilang mga tsikiting. Kaya nga mayroon sa mga ito na kahit minsan lang kumain sa isang araw ay puwede na basta’t makapaglaan lang ng kahit kaunting pera para sa edukasyon ng mga anak. Kahit na may pagpapahalaga tayong mga Pinoy sa edukasyon, ang sistema naman natin ang kadalasan ay palso.
Mararamdaman naman natin na pababa nang pababa ang kalidad ng edukasyon dito sa bansa – lalo na sa elementarya at sekundaryang baitang. Ang resulta ng mga pagsusulit na isinasagawa sa mga elementary at high school students sa bansa ay isang patunay: hindi man lang umabot ang mga nakuhang marka sa inaasahang pamantayan. Dapat lamang na mabahala tayo sa ganitong mga pangyayari. Ang edukasyon ay itinalaga upang magbunga ng mga taong may sapat na kakayahan upang makatulong sa pag-ahon at pag-unlad ng bansa, hindi lang para makadagdag sa bilang ng mga mag-aaral na walang kakayahang makipagsabayan sa hamon ng buhay paglabas sa hawla ng kani-kanilang pamantasan.
“Today, for every 10 children who start their primary education, only 6 go on to continue with their secondary education, and 4 will manage to enter college.” Ano itong nangyayari sa estado ng edukasyon natin? Parang kailan lang, ang dayuhang mga bansa pa ang siyang nagpapadala ng kanilang mga mag-aaral sa Pilipinas upang matuto, pero ngayon tingnan mo, naunahan na nila tayo. Ang mas masakit, sila pa ang mas naunang naka-jackpot mabansagang mga eksperto at mga dalubhasa. Nakakalungkot isipin, hindi ba?
Minsan matatanong na lang natin sa ating mga sarili, sino ba talaga ang dapat nating sisihin sa kasawiang-palad na ito? Kung isasaalang-alang natin ang mga public schools sa ating bansa, karaniwan na ang makikita ng ganitong sitwasyon: mayroong isang guro, ngunit 70 hanggang 100 naman ang estudyante; mayroong isang libro, ngunit 7 naman ang naghahati-hati dito; may isang maliit na silid-aralan, ngunit siksikan naman ang mga paslit na naghahangad lang na matuto. Sa tingin niyo ba, magiging maayos ang bunga kung palagi na lang ganito?
Kuwento nga sa amin nila Nanay Edna sa PACEC, marami sa aming mga tutees ang kasalukuyang nakakaranas ng ganito. Kaya naman pala, sabi ko sa aking sarili. Kaya naman pala ganoon na lang ang kagustuhan nilang makakuha ng tulong mula sa aming mag-aaral na mapalad dahil nakaranas ng magandang edukasyon. Hindi lang naman pera o budget ang dahilan kung bakit ganito sa Pinas. Hindi lang naman pera ang dahilan kung bakit ganito sa Erap City. Hindi lang naman gobyerno’t sistema ng edukasyon ang palso. May kakulangan din kasi tayo: kakulangang kumalinga at tumingin din sa pangangailangan ng ating kapwa.
Binalikan ko tuloy ang motibo ko sa pag-aaral ng mabuti. Naging makasarili pala ako. Naging makasarili ako sa pag-iisip na ang sarili ko lang ang dapat makinabang sa aking mga pinag-aaralan. Hindi lang naman ako ang nag-iisang tao sa mundo; kailangan ko ring abutin ang kapwa ko, at tumulong sa abot ng makakaya ko. Kung ako nga pinag-aaral ng libre, bakit hindi ako tumulong ng libre rin? Hindi naman kailangang tayo lagi ang makinabang, hindi ba?
Ang pagtuturo sa mga batang ito ay paraan na rin kung paano ko maibabalik ang lahat ng biyayang dumating sa akin. Hindi naman makakapekto sa nakakasakal na acads life ang ilang oras ng pagtataya; hindi naman makakaapekto sa nakakasawang acads life ang ilang oras ng pag-aalay ng sarili sa kapwa. Kung tutuusin, masaya at maluwag naman ito sa pakiramdam. Nakakatulong ka na sa kapwa mo, naipapakita mo pa kung gaano ka nabiyayaan ng Diyos hindi lamang ng isang magandang buhay, kundi ng talento na marapat lamang na ibahagi sa iba.
Nagtuturo ako hindi dahil sa kailangan, kundi dahil sa pakiramdam ay magaan. Siguro nga ito pa lang ang kaya kong magawa para sa kanila. Anong malay mo, kapag naihanay na ang pangalan ko katabi ng mga bigating tao sa komersyo, hindi malayong balikan ko sila para tumulong muli sa iba pang paraan na kaya ko.
Matapos kong maranasan ang lahat ng ito, hindi ko na kailanman naisip na pabigat ang pagtuturo sa mga batang naroon. Napalapit na rin naman ako sa kanila. At sigurado akong napalapit na rin sila sa akin. Anong mas sasarap pa kung makatanggap ka ng kapirasong papel na may nakasulat na...
Sinasabi ko sa’yo, wala nang mas sasarap pa. J
Maniwala ka.
No comments:
Post a Comment